მცხეთის რაიონის სოფელ მისაქციელში რამდენიმე დღის წინ დატრიალებულმა ტრაგედიამ იმდენად შემაძრწუნა, რომ დედის მიერ შვილის მოკვლის ფაქტზე არაფრის მოსმენა არ მსურდა. არ გამიმართლა. ინფორმაციის გავრცელებიდან რამდენიმე საათში რედაქტორის დავალებით დამირეკეს, მისაქციელიდან რეპორტაჟი გვინდაო. როდესაც წარმოვიდგინე რა ამაზრზენ სანახაობას ვნახავდი და რისი მოსმენა მომიწევდა, კინაღამ სტატიის მომზადებაზე უარის თქმა დავაპირე.
როდესაც სტატიის მომზადებაზე ფიქრი დავიწყე და შევეცადე დანაშაულის არსს როგორმე ჩავწვდომოდი, ძალიანაც არ გამკვირვებია მომხდარი. იმავე დღეს ხომ თბილისში, ერთ-ერთი საცხოვრებელი კორპუსის ლიფტში მიგდებული ჩვილიც ნახეს. მიმაჩნია, რომ ერი, რომელიც აბორტების რაოდენობით თითქმის ერთ-ერთი პირველია მსოფლიოში, შვილთა კვლას და მიგდებას მიეჩვია. დიახ, თუ დაუბადებელ შვილს ვკლავ ,არაფრით ვარ იმ ქალზე უკეთესი, რომელმაც 5 წლის შვილი მოკლა. ფსიქოლოგებისთვის არ მიკითხავს, მაგრამ ვფიქრობ, მათ გარეშეც არ არის ძნელი მიხვდე, რომ აბორტის ჩვეულება ერის ცნობიერებაში ავისმომასწავებელად იკირება. ვეჭვობ, ჩვენს საზოგადოებაში ზოგადად მკვლელის სინდრომის გაძლიერების მიზეზი ნაწილობრივ ისიც არის, რომ ნაყოფი ისახება და იზრდება არა უბრალოდ დედის საშოში, იქ, სადაც წესით სიკვდილის (ხელოვნურის მაინც) ადგილი არ უნდა იყოს, არამედ სასაკლაოზე. დიახ, ვფიქრობ, რომ საშვილოსნო ინახავს ინფორმაციას ნაყოფის ხელოვნურად მოკვდინების შესახებ და ჩანასახი, რომლის დაბადებასაც ხელს არავინ უშლის, იზრდება მისი და-ძმის დახოცვის შესახებ არსებული ინფორმაციით გაჯერებულ გარემოში. გამიგია, რომ ბავშვის აღზრდა მუცლიდანვე იწყებაო, რის გამოც, თურმე ორსულმა ქალმა უნდა უსმინოს საუკეთესო მუსიკას, თვალი ლამაზი სანახებით გაართოს და იცხოვროს სრულიად მშვიდ გარემოში. რატომ არის ეს ყველაფერი საჭირო? ხომ იმიტომ, რომ ნაყოფმა დადებითი ინფორმაცია მიიღოს დედის ორგანიზმიდან, სხეულიდან, გულიდან, ტვინიდან, სისხლიდან, ყველაფრიდან, რაც მას კვებავს. ამ დროს დედის სხეულს, გონებას, სისხლს, საშვილოსნოს კუნთებს, კედლებს, თუ რაც არის, ყველაფერს ხომ ახსოვს აბორტმახერის მაშის მსახვრალი შეხება და სასიკვდილოდ განწირული ადამიანის (ნაყოფის) ყვირილი, ბღავილი და ტირილი. მას შველა სჭირდებოდა, მისი გადარჩენა მხოლოდ დედას შეეძლო, არადა, სწორედ მან გამოუტანა სასიკვდილო განაჩენი, დაიქირავა მკვლელი... და ჩვილი, რომლის გაჩენაც მოუნდა დედას, ასეთ გარემოში იზრდება და დასაბადებლად, დედასთან შესახვედრად ემზადება. ეს პროცესი მიდის შიშის თანხლებით, ვაითუ ისევ გამოჩნდეს მაშა, მეც გამწიროს დედამ. რამეს ვამეტებ? არ მგონია. თუმც, სიამოვნებით მოვისმენ ჩემი ვარაუდის გამაბათილებელ არგუმენტებს. ამასთან, არ ვამბობ, რომ ეს ერთადერთი მიზეზია, რამაც საქართველოში მკვლელობების გახშირება გამოიწვია.
მოკლედ, მისქციელში ჩასულს, წიკლაურების ოჯახში მართლაც საშინელი სურათი დამხვდა. პატარა კუბოში იწვა გაცრეცილი, დამფრთხალ სახიანი ბიჭუნა, რომელსაც წესიერ ოჯახში ალბათ უფლისწულივით გაზრდიდნენ. ამ ბიჭუნას კი სახეზე საშინელი შიში და გაოცება შეკვდომოდა, ალბათ ამ შიშის გამო ჰქონდა თვალებიც ღიად დარჩენილი. ვერ დავუხუჭეთო, ტირილით თქვეს ნათესავებმა. ღია პირიდან ბავშვს არცერთი წინა კბილი არ მოუჩანდა. არადა, კბილები სიკვდილამდე ერთი დღით ადრე ჰქონდაო. ლოყები დასერილი ჰქონდა. ამბობენ, რომ თითქოს ასე სურდა მკვლელს გონზე მოეყვანა ბავშვი. სადიზმის ასეთი გამოვლინება მაიძულებს ვიფიქრო, რომ ქალს მანიაკალური მიდრეკილებები აქვს. სხვანაირად ვერ ვხსნი მომხდარს და ნანახს. ჩემთან ერთად იყო ჩემი მეგობარი მაკო გიგაური, რომელიც 8 წლის შვილის დედაა და ამ სადისტური ამბის გაგების პირველი წუთებიდანვე გამუდმებით კითხულობდა, რატომ გააკეთა დედამ ეს? იქნებ სულაც არ არის იმ ბავშვის დედაო. მიუხედავად იმისა, რომ ზუსტად ვიცოდით დანაშაულის დეტალები, მაკო ბოლო წუთამდე ცდილობდა რაიმე ხელჩასაჭიდი ენახა და გვეთქვა, რომ დედას საკუთარი შვილი არ მოუკლავს. მაკოს თავის არსებაში ნამდვილი დედა, სრულიად ნორმალური ადამიანი და ქალი არ აძლევდა მოსვენებას.მისთვის ძნელია 8 წლის შვილს აუხსნას ეს ფაქტი, ეჭვიც არ დაუტოვოს, რომ დედა ყოველთვის დაიცავს მას. მე კი გულწრფელად ვაღიარებ, შემეშინდა, ღმერთმა დამიფაროს, მაგრამ იქნებ სადღაც, გულის თუ გონების კუნჭულში ჩემშიც არსებობს ვირუსი, თუ ბაცილა, რომელსაც შეუძლია ტვინი ამირიოს და ასეთი საშინელება ჩამადენინოს. ნუთუ ქალები ზოგადად ვატარებთ შვილის მკვლელის გენს?
აქ თოთოეული ჩემი სიტყვა ტკივილით არის განპირობებული. ვეძებ გამოსავალს, ვეძებ პრობლემის, ავადმყოფობის საფუძველს, რეალურ მიზეზს. თუ ჩვენ ამას ვერ მივაგნებთ, ვერასოდეს ვუმკურნალებთ დაავადებას და კიდევ ხშირად ვნახავთ სანაგვეზე, ლიფტებში, ჭიშკრებთან მიგდებულ მკვდარ ან ცოცხალ-მკვდარ ჩვილებს. აბორტს კი ვერანაირი კანონი ვერ აკრძალავს, თუ ავადმყოფ ცნობიერებას არ ვუმკურნალებთ. შვილთა კვლის სინდრომი თვითგანადგურების სინდრომზე მეტყველებსო, მითხრა ერთხელ ერთმა ფსიქოლოგმა. როგორმე უნდა გამოვრთოთ ეს ნაღმი ჩვენს ცნობიერებაში, თორემ საბედისწერო აფეთქება გარდაუვალ იქნება.
იქნებ ერთად გვემსჯელა, მოგვეძია პრობლემის საფუძველი, რათა საბედისწერო ნაღმის გაუვნებელყოფა მოვახერხოთ და გადავრჩეთ.
ჰო, კიდევ ერთი, გამაოცა მამის საქციელმა. იმ დღეს კი არა, საერთოდ. დავიჯერო ბავშვზე ძალადობის კვალს ვერ ხედავდა? ეს კითხვა ტვინს მიღრღნის. ის კაცი იმ დღეს დათრგუნული ჩანდა. არადა, უამრავი კითხვა მქონდა მის მიმართ. თუნდაც რატომ ამბობდა ბავშვი, რომ დედას და მამას ის არ უყვარდა და მხოლოდ მის და-ძმას ეფერებოდნენ. თუ დედა სადისტი და გიჟი იყო, მამისთვის ხომ უნდა მიემართა ბავშვს დასახმარებლად? როცა დედა დამტუქსავდა ( და არა მცემდა, ასეთი რამ საბედნიეროდ არ ყოფილა ჩემს ცხოვრებაში), მხარდამჭერს მამაში ვეძებდი. რატომ არ ეძებდა პატარა შაკო მხსნელს მამაში? იქნებ მამიდის ეჭვი, რომ შესაძლოა ბიჭი მისი ძმისშვილი არ ყოფილიყო, საფუძვლიანია?
 |
| Add caption |
მოკლედ, მისქციელში ჩასულს, წიკლაურების ოჯახში მართლაც საშინელი სურათი დამხვდა. პატარა კუბოში იწვა გაცრეცილი, დამფრთხალ სახიანი ბიჭუნა, რომელსაც წესიერ ოჯახში ალბათ უფლისწულივით გაზრდიდნენ. ამ ბიჭუნას კი სახეზე საშინელი შიში და გაოცება შეკვდომოდა, ალბათ ამ შიშის გამო ჰქონდა თვალებიც ღიად დარჩენილი. ვერ დავუხუჭეთო, ტირილით თქვეს ნათესავებმა. ღია პირიდან ბავშვს არცერთი წინა კბილი არ მოუჩანდა. არადა, კბილები სიკვდილამდე ერთი დღით ადრე ჰქონდაო. ლოყები დასერილი ჰქონდა. ამბობენ, რომ თითქოს ასე სურდა მკვლელს გონზე მოეყვანა ბავშვი. სადიზმის ასეთი გამოვლინება მაიძულებს ვიფიქრო, რომ ქალს მანიაკალური მიდრეკილებები აქვს. სხვანაირად ვერ ვხსნი მომხდარს და ნანახს. ჩემთან ერთად იყო ჩემი მეგობარი მაკო გიგაური, რომელიც 8 წლის შვილის დედაა და ამ სადისტური ამბის გაგების პირველი წუთებიდანვე გამუდმებით კითხულობდა, რატომ გააკეთა დედამ ეს? იქნებ სულაც არ არის იმ ბავშვის დედაო. მიუხედავად იმისა, რომ ზუსტად ვიცოდით დანაშაულის დეტალები, მაკო ბოლო წუთამდე ცდილობდა რაიმე ხელჩასაჭიდი ენახა და გვეთქვა, რომ დედას საკუთარი შვილი არ მოუკლავს. მაკოს თავის არსებაში ნამდვილი დედა, სრულიად ნორმალური ადამიანი და ქალი არ აძლევდა მოსვენებას.მისთვის ძნელია 8 წლის შვილს აუხსნას ეს ფაქტი, ეჭვიც არ დაუტოვოს, რომ დედა ყოველთვის დაიცავს მას. მე კი გულწრფელად ვაღიარებ, შემეშინდა, ღმერთმა დამიფაროს, მაგრამ იქნებ სადღაც, გულის თუ გონების კუნჭულში ჩემშიც არსებობს ვირუსი, თუ ბაცილა, რომელსაც შეუძლია ტვინი ამირიოს და ასეთი საშინელება ჩამადენინოს. ნუთუ ქალები ზოგადად ვატარებთ შვილის მკვლელის გენს?
აქ თოთოეული ჩემი სიტყვა ტკივილით არის განპირობებული. ვეძებ გამოსავალს, ვეძებ პრობლემის, ავადმყოფობის საფუძველს, რეალურ მიზეზს. თუ ჩვენ ამას ვერ მივაგნებთ, ვერასოდეს ვუმკურნალებთ დაავადებას და კიდევ ხშირად ვნახავთ სანაგვეზე, ლიფტებში, ჭიშკრებთან მიგდებულ მკვდარ ან ცოცხალ-მკვდარ ჩვილებს. აბორტს კი ვერანაირი კანონი ვერ აკრძალავს, თუ ავადმყოფ ცნობიერებას არ ვუმკურნალებთ. შვილთა კვლის სინდრომი თვითგანადგურების სინდრომზე მეტყველებსო, მითხრა ერთხელ ერთმა ფსიქოლოგმა. როგორმე უნდა გამოვრთოთ ეს ნაღმი ჩვენს ცნობიერებაში, თორემ საბედისწერო აფეთქება გარდაუვალ იქნება.
იქნებ ერთად გვემსჯელა, მოგვეძია პრობლემის საფუძველი, რათა საბედისწერო ნაღმის გაუვნებელყოფა მოვახერხოთ და გადავრჩეთ.
ჰო, კიდევ ერთი, გამაოცა მამის საქციელმა. იმ დღეს კი არა, საერთოდ. დავიჯერო ბავშვზე ძალადობის კვალს ვერ ხედავდა? ეს კითხვა ტვინს მიღრღნის. ის კაცი იმ დღეს დათრგუნული ჩანდა. არადა, უამრავი კითხვა მქონდა მის მიმართ. თუნდაც რატომ ამბობდა ბავშვი, რომ დედას და მამას ის არ უყვარდა და მხოლოდ მის და-ძმას ეფერებოდნენ. თუ დედა სადისტი და გიჟი იყო, მამისთვის ხომ უნდა მიემართა ბავშვს დასახმარებლად? როცა დედა დამტუქსავდა ( და არა მცემდა, ასეთი რამ საბედნიეროდ არ ყოფილა ჩემს ცხოვრებაში), მხარდამჭერს მამაში ვეძებდი. რატომ არ ეძებდა პატარა შაკო მხსნელს მამაში? იქნებ მამიდის ეჭვი, რომ შესაძლოა ბიჭი მისი ძმისშვილი არ ყოფილიყო, საფუძვლიანია?
No comments:
Post a Comment